احتمالا زن ها قبلا ملکه ای چیزی بوده اند که در حواشی بیست و هفت-هشت سالگی خدا حافظه شان را پاک کرده و هنوز بعضی اوقات اثرات غرور و اصیل بودنشان را نشان می دهند.
نوشته شده در دوشنبه سیزدهم دی ۱۳۹۵ساعت 22:50 به قلم میرا
|
اینجا آرامگاه من است.
من در میان نُت‌های زندگی، می‌نوازم سمفونی خاطرات ماه را.
در تلاش برای "بودن" آنچه هستم و "شدن" آنچه قادرم بشوم.
کاشکی میشد دوباره آروم و رونده و کوتاه بشم. با اصالت و با روحی عمیق.
