خانواده‌ام وقتی برای اولین بار گفتم قلبم درد می‌کنه، انقدر حرفم تو مغزشون تعریف نشده بود که اول فکر کردن استعاری دارم میگم و منظورم اینه ناراحتم. بعد که گفتم جدی قلبم به صورت فیزیکی درد می‌کنه، تکون می‌خورم درد می‌کنه و هر چه‌قدر عمیق‌تر نفس می‌کشم، بیشتر درد می‌کنه اینجوری بودن که:

بابام: بخواب قلنجتو بشکونم

مامانم: قرص معده بخور

خب حق دارن. کی انتظار داره من/ aka یکی از بی‌خیال‌ترین آدمای دنیا که خیلی کم استرس می‌گرفت همچین چیزی سراغش بیاد؟

ولی حالا بعدش جالبه. مامانم عقیده داره مهم نیست تو شبا خوابت نمی‌بره و نفس تنگی داری و نمی‌تونی تکون بخوری، مهم اینه نکنه یه مدت قرص آرامبخش بخوری و بهشون عادت بکنی و معتادشون بشی.

همون قضیه‌ای که می‌گفت زندگی از نزدیک تراژدیه ولی از دور که بهش نگاه می‌کنی کمدیه. با گفتن اینا دقیقا همون منظورمه.